هنوز هم روز تاسوعا که می شود، آسمان در فراق یار می گرید و علقمه از بودن خود در سرزمین عاشقی شرمنده می شود که روزی عباس مشک بر دوش گرفت تا جرعه جرعه عشق را در آن بریزد و عطش را از جگرهای تشنه کودکان بردارد. عباس، علمدار وفا، نهر علقمه را تا قیام قیامت شرمنده خویش