غزل حافظ
غزل شماره ۴۹۵ حافظ: می خواه و گل افشان کن از دهر چه می‌جویی

غزل شماره ۴۹۵ حافظ: می خواه و گل افشان کن از دهر چه می‌جویی

غزل شماره ۴۹۵ حافظ در زمان شکست شاه شجاع از شاه محمود در بازپس‌گیری شیراز سروده شده است. حافظ در این غزل به دلداری شاه شجاع می‌پردازد. غزل با توصیه به خوشباشی آغاز می‌شود. گل سحرگاهان می‌گوید از روزگار توقع زیادی نداشته باش، همین بس که در چمنی و کنار گلی شراب بنوشی و به
غزل حافظ: تا ز میخانه و می نام و نشان خواهد بود
بر سر تربت ما چون گذری همت خواه

غزل حافظ: تا ز میخانه و می نام و نشان خواهد بود

حافظ در زمانی که شاه شجاع حکومت شیراز را به برادرش شاه محمود سپرده و خود به ابرکوه رفته سروده شده است. حافظ خود را بنده و غلام پیر مغان می‌داند. پیر مغان یا پیشوای زردشتیان کسی بوده که می می‌فروخته است